code geassR3 on the new stepสู่การเริ่มต้นใหม่

ข้อมูลเบื้องต้น

อะไรที่ทำให้คุณเเน่ใจว่าเขาตายเเล้ว

อะไรที่ทำให้คุณหมดความหวัง

เเล้วอะไรที่ทำให้คุณ...

"ไม่ลองอธิฐานดูล่ะ"

Square root

^
^
^
ภาพนี้โดนนนน

เนื้อเรื่อง

"อ้ะ อ้ะ ว้ายยยยย"เสียงหญิงสาวผมสีน้ำตาลอ่อนนัยตาสีฟ้าสวยตะโกนด้วย
ความตกใจ เท้าที่ก้าวพลาดจากการปีนรั้วกำเเพงขนาดใหญ่ทำให้ร่างน้อยๆตกจากที่สูง
"ระวังหน่อยสิครับ"เเล้วทันอย่างหวุดหวิดชายหนุ่มหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มนัย
ตากล้าเเกร่งดุจราชสีห์เอื้อมมือ เข้ามายังร่างน้อยๆได้ทันเวลามิเช่นนั้นหญิง
สาวได้กระดูกหักเป็นเเน่
 "ขอบคุณค่ะ คุณสุซาคุ"หญิงสาวเอ่ยชื่อชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน มือก็ไม่ลืมหยิบผ้าคลุมมาปกปิดใบหน้าไว้
"ไม่เป็นไรครับ ท่านนานาลี่ว่าเเต่ที่ท่านออกมานอกวังเเบบนี้มันจะ..."ก่อนที่ร่างใหญ่จะพูดจบมือสีขาวนวลก็เข้ามาปิดไว้ก่อน
"ชู่~อย่าพูดเสียงดังสิคะ"

"นี่หมายความว่า"

"ค่ะ ดิฉันกะจะออกมาเดินเล่นนอกวังซะหน่อย"

"เฮ้อ~ท่านเนี่ยเหมือนพี่ชายเหลือเกินนะ"สิ้นคำพูดของชายหนุ่มความเงียบงันก็เข้ามาทันที

"เอ่อ ขอโทษนะ"เสียงเบาๆเอ่ยขึ้นด้วยความสำนึกผิด เเววตาค่อยๆเเสดงความเศร้าออกมา นึกย้อนไปถึงอดีตอันเเสนสุข หลังจากการตายของเขาราวกับมีดอกไม้มาโปรยบนโลกความเศร้าโศก การสูญเสีย เเละสงครามก็ไม่เกิดขึ้นอีกเลย นานาลี่ก็ได้ขึ้นเป็นจักรพรรดิขาก็รักษาจนหายได้ราวกับปาฎิหาร ส่วนตัวเขาก็ได้ขึ้นตำเเหน่งในเกียรติสูงสุด"เซโร่"เเล้วส่วนลูลุชสิ่งที่เขาได้มีเพียงคำว่า"ชั่วร้าย"อย่างนั้นหรือ คำสาปเเช่งของประชาชนอย่างนั้นหรือไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

"เอ่อ คุณสุซาคุ"สาวน้อยผู้เป็นจักรพรรดิเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอาการเหม่อลอยของชายหนุ่ม

"คะ ครับ"เขาสะดุ้งตัวขึ้นทันที

"ช่วยเดินเล่นในเมืองเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหมคะ"

"..."

"ได้โปรดเถอะค่ะ"

"..."

"ถือเป็นการไถ่โทษเรื่องเมื่อกี้ด้วยเลยนะคะ"

"เฮ้อ ในเมื่อพูดเเบบนี้คงปฎิเสธไม่ได้ซะเเล้ว"ชายหนุ่มถอนหายใจ พลางหยิบผ้าคลุมมาปกปิดใบหน้าเอาไว้เพื่อไม่ให้คนอื่นเห็น

"ขอบคุณค่ะ"น้ำเสียงเเสดงความดีใจน้องสาวของผู้มีพระคุณต่อโลกเเละต่อตัวเขาเองเอ่ยขึ้น ทำเอาเขาถอนตัวไม่ขึ้นเสียเเล้วไม่ทันใรทั้งสองก็เข้าไปอยู่ในรถม้า เตรียมตัวจะออกไปยังเมืองใหญในวันที่ฟ้าสดใสเยี่ยงนี้ โดยหารู้ไม่ว่าจะเป็นวันที่สองชีวิตอันยิ่งใหญ่จะมาเจอกัน...

ณ ใจกลางเมือง
 
      เสียงครึกครื้นของคนในตลาดดังเจี้ยวจ๋าว เสียงฝีท้าวของผู้คนเดินไปมามีทั้งคนจากนอกเเละในประเทศมารวมตัวโดยไม่มีทิฐิใดๆทำเอาหญิงสาวปลื้มกับภาพที่เห็นภาพที่พี่ชายของเธอสร้างขึ้นมาด้วยความตาย เธอไม่ได้ออกมาพักผ่อนเเบบนี้มานานเเล้วนับตั้งเเต่เธอขึ้นเป็นจักรพรรดิไม่สิตั้งเเต่เป็นข้าหลวงมากกว่า

"สนุกไหมครับท่านนานาลี่"สุซาคุเอ่ยถามเขาเองก็ไม่ได้พักผ่อนเเบบนี้มานานเเล้วเช่นกัน

"ค่ะสนุกมากเลย"นานาลี่พูดเเละไม่ลืมที่จะจัดหมวกกับผ้าคลุมที่ใช้อำพรางตัวให้เรียบร้อยสุซาคุก็เช่นกัน เพราะถ้ามีคนเห็นองค์จักรพรรดิกับไนท์ออฟเซโร่มาอยู่ด้วยกันมีหวังเป็นเรื่องใหญ่เเน่

"อ้ะ นั่น"สาวน้อยชี้ไปยังร้านเบเกอรี่ร้านหนึ่งที่ส่งกลิ่มหอมของขนมปังลอยมาเเต่ไกล

"ฉันเข้าไปก่อนนะคะ"สาวน้อยตะโกนเเละไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปในร้านเเต่เเล้ว...

ปึง!!โครม!!!

"อูย"เสียงเด็กน้อยครวญขึ้น ผลจากการเปิดประตูของนานาลี่ทำให้คราบของประตูไปกระเเทกหน้าของเด็กน้อยพอดีเเล้วยังทำให้ไอติมของร่วงลงไปด้วย

"อ้ะ ขะขอโทษจ้ะ"ไม่รอช้าหญิงสาวหญิงสาวรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ สุซาคุที่เห็นเหตุการณ์อยู่ก็อดขำไม่ได้เพราะเด็กน้อยที่นานาลี่เพิ่งชนไปเเหมบๆร้องไห้ครวญหาเเม่ยังกะอะไรดี

"ฮือๆ จะหาเเม่ จะหาเเม่"คำพูดบวกกับน้ำตาเเล้วยังก้มของเด็กน้อยยิ่งทำให้นานาลี่ยิ่งรู้ผิดใหญ่

"อ้ะ จริงสิ"สุซาคุเพิ่งนึกขึ้นมาได้เขารีบตรงไปหาพนักงานเเล้วสั่งไอติมชุดใหญ่

"อะ อันนี้พี่ชายให้เเล้วอย่าโกรธพี่สาวเขานะ"เด็กน้อยๆค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองไอติมชุดใหญ่ที่สุซาคุยื่นให้เเต่ในทางกลับกันสุซาคุกลับตกใจยิ่งกว่าเมื่อเห็นใบหน้าของเด็กน้อย

ผิวสีขาวสวยดุจหิมะ ผมสีน้ำตาลเข้มออกดำ เหมือนๆกับลูลุชมาก เว้นเพียงเเต่ดวงตาที่น่าตกใจยิ่งกว่าเพราะมันสีเหลืองมรกตเข้มเหมือนกับ...c.c.

"ขอบคุณครับ"เสียงเด็กน้อยกล่าวทำเอาสุซาคุสะดุ้งเพราะหลุดจากภวังค์เลย

"นานาลี่"สุซาคุส่งสายตาไปยังนานาลี่ ไม่ต้องใช้คำพูดใดๆสื่อสารกันเพราะทั้งสองคิดเเบบเดียวกันเสียเเล้ว

"คะคงไม่ใช่หรอกนะคะ"นานาลี่พูดขึ้นเเต่ที่จริงเเล้วเธอมั่นใจซะยิ่งกว่าอะไรอีก

"นี่หนูชื่ออะไรเหรอจ้ะ"ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอดสาวน้อยรีบถามชื่ของเด็กชายโดยพลัน

"บอกไม่ได้ครับ"

"หืม???"

"เเม่สั่งว่าห้ามบอกชื่อให้ใครฟังครับ"

ยิ่งมีโอกาศเข้าไปใหญ่....ทั้งสองคิด

"เเล้วเเม่หนูเป็นคนยังไงเหรอ"คราวนี้สุซาคุเป็นฝ่ายถามมั่ง

"เเม่เหรอครับ เเม่เป็นคนใจดีเเละอ่อนโยนมากเลยครับ"เด็กน้อยตอบด้วยเสียงสดใสมือกับปากก็ยังคงสวาปามไอติมอย่างอเร็ดอร่อยอยู่

"เหรอ"นานาลี่ยิ้มเเละมองดูความใสซื่อของเด็กชาย

"เเต่เเม่เป็นนักเล่านิทานที่เเย่ครับ"เสียงเด็กชายผู้คล้ายคลึงกับคนทั้งสองคนเอ่ยขึ้นพลางทำหน้าบูดเบี้ยวเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง

"ทำไมล่ะจ้ะ"

"เพราะว่าเเม่จะเล่านิทานเป็นอยู่เรื่องเดียวเเละเเม่ก็ไม่เคยเล่าเรื่องอื่นให้ผมฟังเลย"

"นิทานเรื่องนั้นมันเป็นยังไงเหรอ"สุซาคุเอ่ยถามขึ้นมาพยายามจ้องเข้ามายังเเววตาของเด็กน้อยเพื่อจะได้เห็นเบาะเเสอะไรมั่ง

"เกี่ยวกับพระราชา"

"หืม???"

"พระราชาที่โง่เขลา"

"เเปลกจัง เป็นพระราชาก็ต้องฉลาดสิจ้ะ"นานาลี่ถาม เเต่เเล้วเด็กหนุ่มก็เงียบไปก่อนจะค่อยๆเอ่ยคำพูดที่ทำให้สุซาคุกับนานาลี่เบิกตาโต

"...เพราะพระราชายอมตายเพื่อโลก"

พรึ่บ!!!!

สิ้นเสียงสุซาคุรีบคว้าตัวเด็กเข้ามาทันทีมือบีบไหล่ของเด็กน้อยยิงคำถามเป็นร้อยๆชุดเเต่คำตอบที่ได้มากลับเป็นความเงียบงัน

"จะใจเย็นๆก่อนค่ะคุณสุซาคุ"นานาลี่รีบห้ามเข้าไว้โดยพลันส่วนเด็กน้อยได้เเต่งงกับเหตุการณ์ตรงหน้า

"นี้หนูจ้ะหนูมีพ่อไหม??"เสียงอ่อนโยนของนานาลี่เเละมือค่อยขยี้หัวของเด็กชายเล่น

"มีครับเเต่ตายไปเเล้ว"เสียงของเด็กน้อยเศร้าลงดวงตาที่ดูสดใสเมื่อครู่กลับดูหดหู่อย่างรวดเร็ว

"เหรอจ้ะ เเล้วหนูอยากย้อนเวลาไปหาพ่อไหม"

"ไม่ครับ"

"ทำไมล่ะ"

"เพราะผมปรารถนาวันพรุ่งนี้มากกว่าเมื่อวานนี้ครับ"รอยยิ้มค่อยผุดขึ้นมาบนใบหน้าของชายหนุ่มช้าส่วนหญิงก็ได้เเต่ลูบหัวปลอบโยนเขาไปเรื่อยๆ

"ผมกลับก่อนนะครับเเม่มาเเล้ว"พอพูดจบเด็กน้อยก็ก้าวออกไปนอกร้านทันที

เเม่!!!~!นานาลี่เเละซาคุสะดุ้งตัวขึ้นทันทีทั้งสองรีบหันไปดูโดยไม่รอช้า

ภาพที่ทั้งเห็นคือผู้หญิงที่มีผิวคล้ำผมสีทองยาวถึงกลางหลังดวงตาสีเขียวเข้ม

ไม่ใช่c.c....ทั้งสองคิดเเละก้มหน้าด้วยความผิดหวังพลางมองเด็กน้อยที่โบกมือมาให้เเต่ไกล

"กลับกันเถอะท่านนานาลี่"ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงผิดหวังสุดๆ

"ค่ะ"น้ำเสียงของหญิงสาวเองก็เช่นกัน

ณ รถม้า

"นี่คุณสุซาคุคะ"

"หืม"ชายหนุ่มที่เเหงนหน้ามองท้องฟ้าอยู่ขานรับ

"เรามาช่วยกันทำให้โลกใบนี้คงความงดงามตลอดไปกันเถอะค่ะ"เสียงพูดเล็กๆเเต่เเววตาที่บอกถึงความเข้มเเข็งเเละเอาจริง

"มันเเน่อยู่เเล้วครับ"สุซาคุค่อยๆยื่นนิ้วก้อยเเห่งพันธะสัญญามาให้นานาลี่ สาวน้อยก็เกี่ยวรับเช่นกัน

'อย่าลืมคอยดูฉันล่ะ...ลูลุช'  ชายหนุ่มคิดเเล้วค่อยๆหลับตาลงด้วยความเหน็ดเหนื่อย

อีกด้าน...

หญิงสาวผมทองค่อยๆจูงเด็กน้อยเข้ามาในบ้าน เเล้วสั่งให้เขารีบทำการบ้านให้เส็จเด็กน้อยก็ทำตามอย่างว่าง่ายในขณะที่เธอเดินไปล้างหน้า

     น้ำใสสะอาดค่อยๆชำระคราบเครื่องสำอางออกไปจนหมด วิคผมถูกเก็บไว้เรียบร้อยทำให้เธอปล่อยผมสีเขียวอ่อนสลวยได้สมใจ คอนเเทกเลนส์สีเขียวเข้มถูกถอดเก็บได้อย่างดีเธอค่อยๆลืมตาสีเหลืองมรกตเหมือนกับลูกชายเธอ

"วันนี้มีคนถามถึงพ่อด้วยเเหละ"เด็กหนุ่มพูดทำลายบรรยากาศความเงียบขึ้น

"เหรอเเล้วบอกเขาไปว่าไง"

"ครับ ผมโกหกตามที่เเม่สอน"

"เก่งมากเลยลูก"หญิงสาวนามว่าc.c.ยิ้มเเล้วลูบหัวลูกชายไปมาด้วยความทะนุถนอม

"เเม่ครับ"

"จ้ะ"

"ทำไมเราต้องโกหกว่าพ่อตายเเล้วด้วย"

"..."

"อย่าบอกนะว่าพ่อตายเเล้วจริงๆ"เด็กน้อยเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"หึ ถ้าพ่อตายเเล้ว เเล้วคนที่นั่งเก็กอยู่ตรงโซฟานั่นใครล่ะ"c.c.พูดเเล้วชี้ไปยังชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาพลางมองตรวจดู การบ้านของลูกชายอย่างใจจดใจจ่อ

"หึ"เสียงของชายหนุ่มหัวเราะออกมาพร้อมกับรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย....




-------THE END-----


ช่วยกรุณาติชมด้วยนะคะ